இதயமல்ல கருங்கல்!

தொடராய் ஓடும் நதியின் நீரால்
கல்லுங்கூடக் கரைந்திடுமாம்
கண்கள் சிந்தும் உவர் நீர்க்கடலில் -‍உன்
இதயம் ஏனடி கரையவில்லை?

காதல் என்னும் சுழல் நீர் உள்ளே
என்னைப் பிடித்துத் தள்ளி விட்டாய்
மீழத்துடிக்கும் எந்தன் தலையில்
நினைவுகள் கொண்டு தாக்குகின்றாய்

மழை மேகம் அழிந்தாற்கூட‌
வானவில் வர்ணம் மாறுவதில்லை
சிலையாய் எந்தன் நெஞ்சில் நிற்கும்
வஞ்சியுன் எண்ணம் மாறியதேனோ?

உனக்கும் இதயம் உண்டென்று
உண்மையில் நானும் நினைத்திருந்தேன்
கனக்குமென் மனச்சுமை அறியாத‍-கருங்
கல்தான் உனக்குள் இருக்கிறது

உன் இதயம் என்னும் கருங்கல்லை -என்
மனதில் சுமந்து வலி கொண்டேன்
எவரெஸ்ட் சிகரமென் றறிந்திருந்தால்
அதன்மேல் ஏறி அமர்ந்திருப்பேன்!